Άκουσα φωνές από τον δρόμο και κατέβηκα κάτω τρέχοντας, μια ιταλίδα συγκάτοικος με πέτυχε στις σκάλες και μου είπε «don’t go there is teargas everywhere» και απάντησα έχοντας φτάσει ήδη στην έξοδο »i know, that’s why i am going!». Βγήκα στον δρόμο. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, οι κοπέλες απ’ το διπλανό μπουρδέλο είχαν κλείσει τα παράθυρα και ο κόσμος έτρεχε πανικόβλητος στο σοκάκι. Βρέθηκα στο πρώτο οδόφραγμα. Δεν καταλάβαινα τίποτα από τα συνθήματα, παρ’ όλα αυτά ένιωσα πιο οικεία από ποτέ σ’ αυτή την μεγάλη και όμορφη πόλη. Η αστυνομία έριχνε δακρυγόνα σε ευθεία βολή, δύο διαδηλωτές τραυματίστηκαν δίπλα μου στο πρόσωπο. Κροτίδες κρότου-λάμψης έπεφταν συνέχεια αλλά δεν κάλυπταν επ’ ουδενί τις φωνές των διαδηλωτών. Ένα δακρυγόνο έσπασε το τζάμι και μπήκε σε ένα κτήριο, πανικόβλητοι σπάσαμε την πόρτα για να απεγκλωβίσουμε τους ανθρώπους που δεν μπορούσαν να ανοίξουν την πόρτα από τον πανικό τους. Παραμείναμε εκεί ακόμα και όταν ήρθε η αύρα να διαλύσει το πλήθος, αλλά δεν τα κατάφερε. Στη γενικευμένη επίθεση των ΜΑΤ από όλα τα στενά γύρω μας, μπήκα σε ένα μπαρ για να γλιτώσω. Το πλήθος είχε διωχθεί από παντού και εγώ γύρισα σπίτι, κάνοντας κύκλους για να αποφύγω τους μπάτσους.Η Ιστικλάλ άρχιζε να γεμίζει πάλι σιγά σιγά χαρούμενους καταναλωτές, που δεν δίναν σημασία στην μυρωδιά του δακρυγόνου και τα σπασμένα κοτρώνια στο πεζοδρόμιο. Και κάπως έτσι τελείωσε άδοξα η πρώτη μου και η πιο όμορφη σαββατιάτικη έξοδος μου στην Ιστανμπούλ. 
Ιστανμπούλ 8/2/14
(μια απλή περιγραφή των γεγονότων χωρίς πολλά πολλά συναισθήματα.
μου έλειψες στα οδοφράγματα)
Aταξική Αναπνοή 